Tokom 80-ih godina XX veka u Srbiji su se iskristalisala dva stava koja su glasila: 1) Srbi i Hrvati ne mogu vise da zive zajedno u Hrvatskoj ("nova NDH"), kao ni Srbi i Muslimani u Bosni ("dzamahirija nalik Libiji") i 2) resenje tog problema je ujedinjenje svih srpskih zemalja (onih delova Jugoslavije na kojima su Srbi vecinski deo stanovnistva.) Tvorci ovog resenja prvenstveno su bili ugledni članovi Srpske akademije nauka i umetnosti (SANU) i Udruzenja knjizevnika Srbije (UKS). Kasnije su ga oberučke prihvatiti i episkopi SPC i bili njegovi najodlučniji i najuporniji zastupnici. Vec na početku 90-ih van Srbije su stvorena dva srpska entiteta: Republika Srpska Krajina u Hrvatskoj i Republika Srpska u Bosni i Hercegovini. Trebalo ih je samo spojiti sa maticom srpskog naroda i zavrsiti planirani posao. Međutim, pokazalo se da su za realizaciju ovog projekta neophodni sposobni pojedinci: političari, duhovne vođe i vojskovođe. Naravno, i narod čvrst u uverenju da je njegova borba pravedna i da mu zaista pripada to za sta se bori. Umesto toga, Srbi su na raspolaganju imali komuniste do juče odane Titovom rezimu, "elitne intelektualce" koji su za Titovog zivota mudro cutali, i veliki broj ostrascenih episkopa SPC od kojih su neki bili spremni da zrtvuju hiljade pripadnika svog naroda na kraju vec izgubljenog rata. Do ostvarenja ovih ciljeva Srbe je trebalo da dovedu oficiri i "đenerali" spremni da do temelja uniste grad kakav je Vukovar, vise od hiljadu dana u opsadi drze grad kakav je Sarajevo i organizovano streljaju hiljade (ratnih) zarobljenika kao sto je učinjeno u Srebrenici. Ili, pak, osvedočeni kriminalci na čelu paravojnih formacija čiji su pripadnici kroz pljačku, silovanja i ubijanja iskazivali svoja patriotska osecanja. Za sve to vreme, episkopi SPC su napustali svoje eparhije i vladičanske dvorove, ostavljajuci pravoslavne vernike bez duhovne pomoci i svete pričesti. Druzili se i fotografisali sa onima koji su nemilosrdno streljali hiljade nenaoruzanih ili razoruzanih ljudi. Krstavali i blagosiljali paravojne formacije koje su počinile brojne ratne zločine. I zahtevali da se nastavi vec izgubljeni rat, bez obzira na broj onih koji ce stradati. Po misljenju autora ove knjige, upravo se u navedenim činjenicama nalazi i odgovor na pitanje zasto je srpski narod, na samom kraju drugog milenijuma od rođenja Isusa Hrista, doziveo jedan od najvecih poraza i ponizenja u celokupnoj svojoj istoriji.
Tokom 80-ih godina XX veka u Srbiji su se iskristalisala dva stava koja su glasila: 1) Srbi i Hrvati ne mogu vise da zive zajedno u Hrvatskoj ("nova NDH"), kao ni Srbi i Muslimani u Bosni ("dzamahirija nalik Libiji") i 2) resenje tog problema je ujedinjenje svih srpskih zemalja (onih delova Jugoslavije na kojima su Srbi vecinski deo stanovnistva.) Tvorci ovog resenja prvenstveno su bili ugledni članovi Srpske akademije nauka i umetnosti (SANU) i Udruzenja knjizevnika Srbije (UKS). Kasnije su ga oberučke prihvatiti i episkopi SPC i bili njegovi najodlučniji i najuporniji zastupnici. Vec na početku 90-ih van Srbije su stvorena dva srpska entiteta: Republika Srpska Krajina u Hrvatskoj i Republika Srpska u Bosni i Hercegovini. Trebalo ih je samo spojiti sa maticom srpskog naroda i zavrsiti planirani posao. Međutim, pokazalo se da su za realizaciju ovog projekta neophodni sposobni pojedinci: političari, duhovne vođe i vojskovođe. Naravno, i narod čvrst u uverenju da je njegova borba pravedna i da mu zaista pripada to za sta se bori. Umesto toga, Srbi su na raspolaganju imali komuniste do juče odane Titovom rezimu, "elitne intelektualce" koji su za Titovog zivota mudro cutali, i veliki broj ostrascenih episkopa SPC od kojih su neki bili spremni da zrtvuju hiljade pripadnika svog naroda na kraju vec izgubljenog rata. Do ostvarenja ovih ciljeva Srbe je trebalo da dovedu oficiri i "đenerali" spremni da do temelja uniste grad kakav je Vukovar, vise od hiljadu dana u opsadi drze grad kakav je Sarajevo i organizovano streljaju hiljade (ratnih) zarobljenika kao sto je učinjeno u Srebrenici. Ili, pak, osvedočeni kriminalci na čelu paravojnih formacija čiji su pripadnici kroz pljačku, silovanja i ubijanja iskazivali svoja patriotska osecanja. Za sve to vreme, episkopi SPC su napustali svoje eparhije i vladičanske dvorove, ostavljajuci pravoslavne vernike bez duhovne pomoci i svete pričesti. Druzili se i fotografisali sa onima koji su nemilosrdno streljali hiljade nenaoruzanih ili razoruzanih ljudi. Krstavali i blagosiljali paravojne formacije koje su počinile brojne ratne zločine. I zahtevali da se nastavi vec izgubljeni rat, bez obzira na broj onih koji ce stradati. Po misljenju autora ove knjige, upravo se u navedenim činjenicama nalazi i odgovor na pitanje zasto je srpski narod, na samom kraju drugog milenijuma od rođenja Isusa Hrista, doziveo jedan od najvecih poraza i ponizenja u celokupnoj svojoj istoriji.
