Kanla ve özdeyislerle yazan, okunmak degil, ezberlenmek ister.
Friedrich Nietzsche
Dr. Louis-Ferdinand Destouches ya da Céline 1894-1961, Gecenin Sonuna Yolculuku 1932de yazdi. 1. Dünya Savasinin ardindan, ikincisine ceyrek kala. Kan kokuyor. Kan, yoksunluk, hastalik, ölüm, sicak, tuvalet, yara, et, yine de kahkaha...
Biz, tam yetmis yil sonra, yeniden indiriyoruz Yolculuku kizagindan. Adini hicbir seyle birlikte anmadan, karsilastirmalar yapmadan. Bir bicem, bir dil, gecenin sonunda insanligin en asagi katmanlariyla bir yüzlesme, bizi iceri, daha iceri ceken, boynumuza parmaklarini geciren, isiran, tüküren, hirlayan, ölesiye korkan ve korkutan. Yani yasayan. Bir kipirdanma basladi bile, parmaklarimizin ucunda, gözeneklerimizden iceri sizan bir sey var. Böyle bir yüzlesmeye katlanabilecek mi insan
Gecenin Sonuna Yolculukun Türkce cevirisini Yigit Bener yapti, yayimlanmasindan tam yetmis yil sonra. Ortaya cikan metni, Célinein Türkcesini, Vüsat O. Bener, Erhan Bener okudu... ve daha bircok kisi. Yaklasik bir alti yüz sayfa bilediler, sipsivri. Bundan sonrasi geceye ait.